Stefania Łącka

Stefania Łącka urodzona 6.01.1914 roku w Woli Żelichowskiej, córka Agnieszki i Antoniego Łąckich. Po ukończeniu siedmioklasowej szkoły w Dąbrowie Tarnowskiej kontynuowała naukę w Żeńskim Seminarium Nauczycielskim im. Bł. Kingi w Tarnowie. Z wielkim zaangażowaniem działała w Sodalicji Mariańskiej i harcerstwie. Była redaktorką szkolnego miesięcznika „Złota nić”. W roku 1939 pracowała jako współredaktorka tygodnika diecezji tarnowskiej „Nasza sprawa”, redagując jednocześnie dodatek dla dzieci „Króluj nam Chryste”. Za udział w konspiracyjnej pracy wydawniczej Stefania Łącka wraz z całą redakcją została aresztowana i osadzona 16.IV.1941 roku w więzieniu w Tarnowie. Po rocznym pobycie w więzieniu została wywieziona do obozu w Oświęcimiu, a w sierpniu 1942 roku przewieziona do obozu kobiecego w Brzezince. Wiosną 1943 roku zachorowała bardzo ciężko na tyfus.Po powrocie do zdrowia pracowała jako pielęgniarka, a później sekretarka bloku nr 23 ratując często życie współwięźniarek.

Po wyzwoleniu obozu Stefania Łącka powróciła do domu w lutym 1945 roku. Chcąc spełnić swe marzenia rozpoczęła studia w Uniwersytecie Jagiellońskim na wydziale polonistyki. Wkrótce jednak zachorowała, co było skutkiem wielkiego wyczerpania organizmu jakiego doznała w czasie pobytu w obozie.

Zmarła w szpitalu w Krakowie 7.XI.1946 roku. Jej zwłoki spoczywają na cmentarzu parafialnym w Gręboszowie.