Jerzy Braun

Jerzy Braun urodził się w 1901 roku w Dąbrowie jako syn Karola i Henryki z Millerów, tu też skończył 4-klasową szkołę, a potem uczęszczał do V Gimnazjum w Krakowie. Następnie przeniósł się do II Gimnazjum w Tarnowie. Tu też zetknął się z prężnie działającą drużyną harcerską im. Michała Wołodyjowskiego. Życie harcerskie bardzo go wciągnęło. Był drużynowym III Drużyny, a potem hufcowym. Jako hufcowy wydawał miesięcznik „Czuwaj”. W listopadzie 1918 roku napisał i skomponował pieśń „Płonie ognisko i szumią knieje”, a w roku 1932 zbiorek pieśni „Nasze harce”. Jest także autorem „Szopki harcerskiej”. W latach 1926 – 1928 wydawał w Krakowie „Gazetę Literacką”, współpracował z warszawską „Kwadrygą”. W okresie wojennym działał w podziemiu. Brał udział w Powstaniu Warszawskim. Był przewodniczącym Rady Jedności Narodowej, a wcześniej ostatnim delegatem Rządu RP na Kraj. Oskarżony o zdradę, został osadzony w więzieniu. Tam powstały jego dwa poematy: „Moja Matka” i „Prometej Adam”. Zrehabilitowany wyszedł na wolność. Swoje utwory drukował w czasopismach katolickich „Znak”, „Więź”, „Zeszyty naukowe KUL”. Był wiceprezesem Klubu Inteligencji Katolickiej. Brał udział w przygotowaniach do II Soboru Watykańskiego, wyjechał do Rzymu, tam współpracował z radiem i prasą Watykanu

Zmarł w Watykanie w 1975 roku. Jego ciało zostało przewiezione do Warszawy i pochowane w Alei Zasłużonych na Powąskach. Jako poeta debiutował w 1922 roku zbiorami „Najazd Centaurów”, „Oceaniada”. Wydał też kilka powieści i sztuk teatralnych.